മുമ്പൊരിക്കല്
എങ്ങനെയോ
എങ്ങനെയോ
പ്രകാശം
എന്റെ പിറകിലായി,
നിഴലുകള്
എന്റെ
മുന്പിലും.
അങ്ങനെ ഞാന്
ചെയ്യുന്നതൊക്കെ
എന്റെ നിഴലുകളും
ചെയ്യുന്നത് കണ്ടു.
പ്രണയം,
നാട്യം,
കാമം,
മദ്യം
വേഷപ്പകര്ച്ചകള്,
എല്ലാം.
അങ്ങനെ
ഏകനായ ഞാനും
എന്റെ മുന്നില്
ആയിരം
നിഴലുകളുമായ്
സമയങ്ങള് സഞ്ചരിച്ചു.
എന്നാല്
ഒരു ഭ്രമണം പൂര്ത്തിയായപ്പോള്
വീണ്ടും പ്രകാശം
മുമ്പിലായ്
അപ്പോള്
എന്റെ കണ്ണിന്റെ
കാഴ്ച്ചശക്തി
നഷ്ടപ്പെട്ടു
ഒരു സംവത്സരംകൊണ്ട്
കേള്വി,
ഗന്ധം,
ഓര്മ്മ,
ചലനം
എല്ലാം
എന്നെ വിട്ടുപോയി.
പകരം സന്ധ്യകളില്
മിന്നാമിനുങ്ങുകള്
ചേക്കേറുന്ന
ഒരു മരവും
പകലില്
ചിതലരിക്കുന്ന
ഒരു മണ്പുറ്റുമായ്
ഞാന് മാറി
കാരണം
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ
ഉടമ
മറ്റാരോ ആയിരുന്നു.
തിരകളുടെ
ശക്തികൊണ്ടും
പാര്വണങ്ങളുടെ
പ്രഭകൊണ്ടും
ആത്മാവില്
ഉറവതീര്ത്ത്
മണ്ശിലയില്
പ്രണയത്തിന്റെ
നുറുങ്ങുപ്രകാശം
കടത്തിവിട്ട
മറ്റൊരുവള്.
ഹൃദയത്തിന്റെ
ചുവന്ന
പാടങ്ങളില്
സ്പന്ദനങ്ങളുടെ
കാവല്ക്കാരിയായ
ഉടമ.